سخنی از نویسنده{مقدمه}

به نام خالق یکتا  

مدارس و محیط های اموزشی که به نوعی خانه  دوم  برای فرزندان به شمار می ایند، نیازمند فضایی شاد و نشاط آفرینند، فضایی که در کنار ایجاد علاقه مندی دانش اموزان به محیط اموزشی، بستر بروز خلاقیت ها خواهد شد.

شادی و نشاط یکی از ضرورت های جامعه است که میتواند به پویایی و سرزندگی آن منجر شود و با ایجاد خلاقیت و انگیزه در میان افراد به پیشرفت جامعه یاری رساند.

این روزها اما آمار ها و گزارش های خوبی از وضعیت شادی و نشاط در جامعه ایران به گوش نمی رسد و طبق آمار های جهانی ، ایران در میان کشور های جهان از رتبه پایینی در زمینه شادی برخوردار است. 

در حکمت 8 <نهج البلاغه> از حضرت علی <ع> نقل شده است: این دل ها همانند بدن ها خسته و افسرده می شوند و نیاز به استراحت دارند، در این حال، نکته های زیبا و نشاط انگیز برای انها انتخاب کنید.

در کنار فرهنگ دینی ما، فرهنگ کهن ایران زمین هم سرشار از نماد های شادی و نشاط است که آیین ها و جشن های شادی چون <یلدا>و <نوروز> از جمله این نماد ها هستند. 

حال پرسش اینجا است که با وجود تمام ظرفیت های مذهبی و فرهنگی در ایران، چرا جامعه همواره گرایش بیشتری به غم دارد. چرا در مدارس ایران، کمتر نماد های شادی و نشاط به چشم می خورد و برای ایجاد شادی های مثبت و سازنده تلاش چشمگیری نمی شود ؟

در این وب نوشت تمام پاسخ های این سوالات را خواهید یافت

سخنی از نویسنده{مقدمه}